Elke keer als ik mijn kralen en draad bovenhaal, weet Willy het meteen.
Hij komt aangeslopen met zijn kenmerkende voorzichtigheid, alsof hij door een veld vol porselein stapt.
Zijn ogen glinsteren net als de steentjes op mijn werktafel, maar hij weet: dit is geen speeltijd.
Dit is mama’s magie-moment.
Willy nestelt zich dan op zijn vaste plekje.
Niet te dicht bij de kralen—want die maken geluid, en geluid is verdacht.
Maar wel dicht genoeg om mijn aanwezigheid te voelen.
Zijn staart krult om zijn lijf, zijn ogen half gesloten, en af en toe tilt hij zijn kopje op voor een aai.
Want sieraden maken mag dan mijn hobby zijn, geaaid worden is de zijne.
Hij is mijn rustige compagnon. Geen miauw, geen gedoe.
Alleen zijn zachte ademhaling en af en toe een diepe zucht, alsof hij wil zeggen: “Ja hoor, ik ben er weer. Laat die creativiteit maar stromen.”
En soms, als ik een nieuw ontwerp af heb, kijk ik naar hem en fluister: “Wat denk je, Willy?” Hij antwoordt niet.
Natuurlijk niet.
Maar zijn blik zegt genoeg.
Hij is tevreden.
Want zolang ik kralen rijg en hij erbij mag liggen, is de wereld veilig, stil en precies zoals hij het graag heeft.