Elke dinsdag- en vrijdagavond (vanaf september), klokslag 18u30, begint het ritueel. In de sporthal trekt Nolan zijn basketbalschoenen aan met een vastberaden blik, zijn tenue zit al strak en zijn bal ligt klaar om zich op te warmen.
Nolan is elf jaar oud, klein van gestalte maar groots in spel.
Hij ziet openingen waar anderen nog twijfelen, en zijn passes zijn scherp en verrassend.
Thuis oefent hij alsof hij al in de finale van een groot toernooi staat.
De tuin is zijn trainingsveld.
Hij probeert nieuwe dribbels, oefent lay-ups, en droomt hardop over een toekomst vol baskets.
Maar wat Nolan echt bijzonder maakt, is zijn hart voor het team.
Hij juicht in stilte voor elke score, moedigt aan bij elke misser, en helpt zijn vrienden overeind als ze vallen. Hij speelt niet alleen voor zichzelf, maar voor het geheel.
En ik, de mama, staat niet alleen langs de zijlijn.
Als ploegverantwoordelijke ben je de stille motor achter het team.
Je regelt, organiseert, motiveert—maar bovenal ben je daar voor Nolan.
Je ziet hem groeien, niet alleen als speler, maar als mens.
En elke keer als hij naar jou kijkt na een goede pass of een geslaagde actie, zie je het: trots, verbondenheid, en een liefde voor basketbal die jullie samen delen.
